مژگان عباسلو

انـــــدكي غم داشت چشمــــــانِ تو حالا بيشتــــــر

زندگي با عشــــق اينطور است : پر تشويش تــــر

خويشتن داري و ايـــن خوب است امـــــا فكــر كن

روزگـــاري ميرسد من با تو قوم و خويشتــــر ...!

گــــــاه با امواجِ گيســـو گاه با يــــك طرّه مـــــــــو

گــــــاه نيشِ كوچكي كافيــــست ، گاهــــي نيشتــــر

يـــــك نظر گفتند در اســـــلام تنــــها جايـــــز است

حيــــف! با حسرت دلت را ميــشد از اين ريشتر ...

اِحتياجي نيـــــــــــست با مـــــــن آبــــروداري كني

مـــــــــن تـــــــــورا آشفته تـــر هم ديده بودم پيشتر

هرچـــــه ميخواهد دلِ تنگـــــت بگـــــو با آنكه مـن

مطمئنم تــــــــو از اينـــــــها عاقبت انديش تــــر ...