صالح دُروند

اين روسري آشفته­ ي يك موي بلند است

آشفتگي موي تو ديوانه كننده­ ست

بالقوّه سپيد است زن اما زنِ اين شعر

موزون و مخيّل شده و قافيه­ مند است

در فوج مدل­هاي مدرنيته هنوز او

ابروش كمان دارد و گيسوش كمند است

پرواز تماشايي موهاي رهايش

تصويرِ رهاكردن يك دسته پرنده ­ست

دل غرق نگاهي­ ست كه مابينِ دو پلكش

يك قهوه­اي سوخته­ ي خيره­ كننده ­ست

با اخم به تشخيصِ پزشكان سرطان ­زاست

خنديدن او عاملِ بيماري قند است

تصوير دلش با كمك چشمِ مسلّح

انگار كه سنگي تهِ شِيئي شكننده­ ست

شايد به صنوبر نرسد قامتش امّا

نسبت به ميانگين همين دوره بلند است

ماه است و بعيد است كه خورشيد نداند

ميزان حضور و حذرش چند به چند است