كريمي مشاور بيمه

«براي تمامي دختران افغان و سال ها اسارتشان در پشت پرده هاي برقع»

هرگز توان ديدن رويش نيست

چشمي كجاست تا كه مصاف آرد

خورشيد را به رزمگه ميدان؟

جز آنكه روي مشعشع تابان

پشت نقاب ابر كند پنهان

پس باك نيست كه چهره كني عريان

چشمي كجاست تا بتواند ديد؟

اي مطلع قصيدۀ زيبايان

اي تشنۀ كوير تنت باران.

تنها از سكوت تو

پيش از آنكه سخن گويي

هر آنچه را كه بايد در مي يابم

بي آنكه واژه اي از تو بشنوم

در سكوتت

هر نغمه اي كه آرزو مي كنم

به گوش مي رسد.

دشت از مجنون كه لاله مي رويد از او

ابر از دهقان كه ژاله مي رويد از او

طوبي و بهشت و جوي شير از زاهد

ما و دلكي كه ناله مي رويد از او

با پروانه ها

درخت خشكيده.

در مسير رود

پرواز مي كند پرستو

گويي جريان دارد.

كيوسك هاي تلفن را

جمع كردند

و دوستت دارم ها را

به انبار بردند

با موبايل عشق رد و بدل نمي شود

و دو زاري هيچ كس نمي افتد.

لازم نيست دوستم داشته باشي

چون تو همۀ زن هايي هستي

كه هميشه مي خواسته ام

به دنيا آمدم كه هر شب

همۀ آن مردهايي باشم

كه عاشق تو هستند

و دنبالت بيايم.

دوستت دارم

مثل گرفتن ستاره با مشت

مثل كودكي

مثل احتمال ديدن ستارۀ دنباله دار

مثل ميانسالي

مثل امكان وقوعت

مثل مرگ ...

هر چند به سينه زخم كاري دارم

صدها غزل از غم قناري دارم

اي مثنوي سرد زمستان، بگذر

عيد است و رباعي بهاري دارم

من خاك به دست روزگاري كه تويي

بر شانۀ من سنگ مزاري كه تويي

من سينۀ زخمي نسيمم وقتي

بگذشت ز سيم خارداري كه تويي