كريمي مشاور بيمه

ليوان براي آب خوردن است

بدش اين است كه نمي دانيم

تشنۀ چيستيم.

درخت باور من برگ و بار و سايه ندارد

دروغ هر چه كه باشد اساس و پايه ندارد

چه باوري است كه چون كوزۀ شكسته در آتش

براي شعله شدن هم خميرمايه ندارد

چنين كه يافته ام دشمن حقيقي خود را

دلم به غير خود از هيچ كس گلايه ندارد

به استخاره سراغ از دلم مگير كه عمريست

كتابي ام كه به غير از عذاب آيه ندارد

براي صحبت آيينه ها به سنگ بينديش

صريح باش كه دل طاقت كنايه ندارد

بر روي كيبوردهاي تان

جاي حروف آزادي را

چشم بسته از بر كنيد

خواب هاي بدي ديده ام.

حتي اگر صد سال

جغرافيا را تجديد شوم

و تا آخر عمر

از اين مدرسه بيرون نيايم

باز هم در جواب اين سؤال

كه بلندترين كوه دنيا كدام است

بي ترديد خواهم نوشت: پدر.

هنوز

نوك مژگانت از خون

سرخ است

پيچ راديو را بچرخاني

جنگ سال هاست تمام شده

و عالم و آدم مي دانند.

سياهي كيستي؟

.

.

شليك نكن!

روزم

كه با لباس شب آمده ام قدم بزنم.

تو همان هشت دقيقه اي

كه قرص خورشيد

آرام، آرام

در دريا حل مي شود

مي بيني؟

تو قرار نيست شاعر باشي

تو همين كه نفس بكشي

راه بروي

حرف بزني

حق شاعري ات را

بر گردن دنيا گذاشته اي.

اميدي كوچك

براي پرواز

دست كم در خواب

بالشِ پَر.

گريه بود

خنديدن را تو به من آموختي

سنگ بوده ام

تو كوهم كردي

برف بوده ام

تو آبم كردي

آب مي شدم

تو خانه ي دريا را نشانم دادي

مي دانستم گريه چيست

خنديدن را

تو به من هديه كردي.

از مرگت ناراحت نمي شوم

اگر قرار باشد

پيش من

كه پيش از تو رفتم بيايي.