كريمي مشاور بيمه

اين هديه را اگر نپذيري كجا برم

جان است جان! اگر تو نگيري كجا برم

يار عزيز! يوسف من كم تحمل است

اين برده را براي اسيري كجا برم

بخت مرا سياه چو گيسوي خود مخواه

موي سفيد را سر پيري كجا برم

اي قلب زخم خوردۀ بيمار، من تو را

گر پيش پاي دوست نميري كجا برم

جان هديه ايست پيشكش آورده از خودت

اين هديه را اگر نپذيري كجا برم؟

هميشه تمام گلوله ها براي دشمن نيست

گاه بايد آخرين گلوله را

براي خودت نگه داري

دوستت دارم

آن گونه كه سربازي

در محاصرۀ دشمن

آخرين گلوله اش را.

وقتي كه تو نيستي

دنيا چيزي كم دارد

مثل كم داشتن يك وزيدن، يك واژه، يك ماه

من فكر مي كنم در غياب تو

همۀ خانه هاي جهان خاليست

همۀ پنجره ها بسته است

وقتي كه تو نيستي

من هم

تنهاترين اتفاق بي دليل زمينم

واقعاً

وقتي كه تو نيستي

من نمي دانم براي گم و گور شدن

به كدام جانب جهان بگريزم!

غمگين ترين جاي مجسمه

لبخندي است

كه با چاقو تراشيده اند.

آه ...

اي كاش!

در انتهاي اين راه

اين دور بيكران سياه

سپيد و دلكش و روشن

نشسته باشد ماه.

از تو دور شدم

مثل ابر از دريا

اما هر جا رفتم باريدم.

در چشم هايت

پلنگ مغروري زندگي مي كند

كه حتي اگر

به آهوانه ترين شكل نگاهت كنم

باز هم مرا نمي بيني!

وسط گريه و هم آغوشي

مثل يك بَرده از جهان سيرم

روي اين تختخواب مي ميرم.

اينطور كه تو به خوابم مي آيي

سراغ زمستان بيايي

بهار مي شود.

وقتي به سلامت است روي لب تو

انگار قيامت است روي لب تو

لب بر لب تو... دوباره بر مي گردم

اين بوسه امانت است روي لب تو