كريمي مشاور بيمه

برهوتِ بي كسي

يعني همين جا

جايي كه من ايستاده ام

جايي كه شما ايستاده ايد

يعني كشمكش بين مرزِ نبودن و خواهشِ بودن

تنهايي؛

يعني تخت خواب هاي خسته

يعني خودت در آغوش خودت

با يك بال شكسته

بايد دست برداريم از انتظار

از حسرتِ جاده ها

از چشم هاي هميشه به راه

از فكر رفته هايي كه باز نمي گردند

در سرزميني كه هر طرفش خورشيدي غروب مي كند

هيچ فردايي

تكرار مي كنم

هيچ فردايي

روزِ موعود نيست.

"او رفت"

و اين خود ،

شعر بلندي ست.

نمي دانم

خودم تمام شده ام

يا تو؟

كه پريان الهامم

بر سر سطرهاي خالي

ضجه مي زنند

در واقع

من همان كهنه ماهيگيري هستم

كه سعي دارد

شعر روشنت را

صيد كند

اما ديگر از آسمان

ماهي

نمي چكد!

چگونه تو را فراموش كنم؟

اگر تو را فراموش كنم

بايد سال هايي را نيز كه با تو بوده ام

فراموش كنم

دريا را فراموش كنم

و كافه هاي غروب را

باران را

اسب ها را و جاده ها را

بايد

دنيا را

زندگي را

و خودم را نيز فراموش كنم

تو با همه چيز درآميخته اي.

معتاد شده ام

به مخدري ...

به نام تو

ترك كه نه ،

مرگ را انتخاب مي كنم!

من بهترم و نيست ملالي تو چطور؟

چشمي بزنم گذشته سالي تو چطور؟

تنها نشدم هنوز، گنجشك و درخت

مي پرسد از اين حقير حالي تو چطور؟

از ياد نرفته ام و همبسترم است

گل هاي قشنگ سرخ قالي تو چطور؟

اوضاع خلاصه كاملاً امروزيست

بي دغدغه، روبه راه، عالي، تو چطور؟

عشق ،

بي پروا مي وزد

و خوب مي دانم

جهان ،

هرگز ،

مصون نخواهد ماند از عشق.

دست هاي تو

تصميم بود

بايد مي گرفتم و دور مي شدم.

علت مرگم را

در جعبۀ سياهِ دلِ او

جستجو كنيد!

اي آدم!

اي عاشق!

حوا بود كه سيب را خورد

تو را

اين تبعيد

جزا به عاشقي دادند

ما را به چه؟!