كريمي مشاور بيمه

لبهايت...

ثابت كرده

با يك غنچه هم

بهار مي شود.

يك مشت آه ؛

يك دنيا گلايه ؛

يك استكان سؤال ؛

دلتنگي ؛

به مقدار لازم

و فرصتي از زمان

شام امشب،

آماده است.

تو آنقدر دوري

كه شعرهايم پناهم مي دهند

پشت شانه هايشان

تا سردم نشود

و غصه نخورم

از تنهايي...

با تشكر از پاييز براي فرستادن اين شعر.

آدرس:http://autumnpainter.blogfa.com/

ردايِ سياهِ سكوتِ شب را

پاره مي كند

در شرجيِ مرداد

پرنده اي جنگلي.

مگسي گفت عنكبوتي را

كاين چه دست است لاغر و باريك؟!

گفت اگر در كمند من افتي

پيش چشمت جهان كنم تاريك!

پروانه اي تنها

پَرپَر زنان و روان

در باد.

امروز منم كه راهيِ كوي تواَم

اميدِ وصال مي كشد سويِ تواَم

تا دست رسد شبي به گيسويِ تواَم

مي آيم و آشفته تر از مويِ تواَم

در خود فرو مي روم

باتلاق

غريبه و آشنا

نمي شناسد!

در نگاهت خودم را مي بينم

هر روز

شكسته تر

غمگين تر

و تو را كه با محبت

تكه هايم را به هم مي چسباني

دقيق تر...

محكم تر...

چايت را بنوش

نگران فردا نباش

از گندمزار من و تو

تنها مُشتي كاه مي ماند

براي بادها!