كريمي مشاور بيمه

گر اين ابر سترون را نمي نيست / مرا چشمي است دريايي غمي نيست

غم بي درد مردم سوخت جانم / خدا داند كه اين درد كمي نيست

اي دوست به دوستي قرينيم تو را / هر جا كه قدم نهي زمينيم تو را

در مذهب عاشقان روا نيست كه ما / عالم به تو بينيم و نبينيم تو را

افسوس گذشت عشق، تاب و تب ها / آن ناز نگاه، آه...لب ها...لب ها

بعد از تو هزار شب من و تنهايي / بانو تو كجاي قصه اي اين شبها؟

يك عالم از آب و گل بپرداخته اند / خود را به ميان آن درانداخته اند

خود مي گويند و باز خود مي شنوند / از ما و شما بهانه اي ساخته اند

جز پيچ و تاب سرخسي

اين جهان گذرا.

مي دانم اما گلهاي آنجا هنوز

همان عطر هميشگي را دارند.

دست در دست مادر،

مي ستايد شكوفه هاي گيلاس را.

پيري ز خرابات برون آمد مست / دل رفته زه دست و جام مي بر كف دست

گفتا مي نوش كاندرين عالم پست / جز مست كسي ز خويشتن باز نرست

صخره اي را

كه آبشارش بود.

يا به ياد خواهم آورد در آن جهان

آخرين ديدارمان را؟