كريمي مشاور بيمه

هفت سال عمري نيست

چشم به هم بگذاري

كودكت به مدرسه مي رود

هفت ساعت وقت زيادي نيست

چشم باز كني

بايد به اداره ات بروي

هفت دقيقه اما

زمان زيادي ست

كه منتظر مانده باشي

قطارها به ايستگاه رسيده باشند

كشتي ها لنگر بياندازند

و هواپيما

مسافرانش را پياده كرده باشد

تو اما

هفت دقيقه

تمام عمر

پرسه بزني.

تو مي داني

اسب با پرش از مانع رد نمي شود

تحقير مي شود

و تماشاگران مست

هر بار

براي سواري دست مي زنند

كه شلاق را محكم تر فرو آرود

تو مي ماني

ميان ميدان هايي

كه با شتك هايي سرخ

هاشور مي خورند

و مسابقه اي هم

حتي در ميان نيست.

هرگز عاشق نبوده

خطي صاف.

تمام حرف

بر سر حرفي ست

كه از گفتن آن عاجزيم.

تنهايي در اتوبوس

چهل و چهار نفر است

تنهايي در قطار

هزار نفر.

اين نامه را در قطار بخوان

باز كردي اگر چمدانت را

دنبال خاطره هايي نگرد كه هرگز

نمي خواستي از تو جدا شوند

آن ها را من برداشتم

تا سنگين نشود بار تو

و جا باشد براي خاطرات جديدت

براي من

اين چمدان كوچك

و اين راه دراز هم مي تواند

بهانۀ فردا شود.

مشتي خاك

باردار دانه اي

لاي سنگ هاي دور.

اي كرده غمت غارت هوش دل ما

درد تو شده خانه فروش دل ما

رمزي كه مقدسان از او محرومند

عشق تو مر او گفت به گوش دل ما

طرفِ ما شب نيست

صدا با سكوت آشتي نمي‌كند

كلمات انتظار مي‌كشند

من با تو تنها نيستم

هيچ كس با هيچ كس تنها نيست

شب از ستاره‌ها تنهاتر است

طرفِ ما شب نيست

چخماق‌ها كنارِ فتيله بي‌طاقتند

خشمِ كوچه در مُشتِ توست

در لبانِ تو

شعرِ روشن صيقل مي‌خورد

من تو را دوست مي‌دارم

و شب از ظلمتِ خود وحشت مي‌كند.

گاهي برايت عزيز مي شود

همان چيزي كه همه از آن مي ترسند

دلت مي خواهد دستان مرگ را بگيري

در چشمانش نگاه كني

و بگويي:

محبوبم!

بيا با هم فرار كنيم

و ديگر هرگز

به اينجا بازنگرديم.