كريمي مشاور بيمه

بي هيچ ردّپايي

بهار آمده است

بنفشه ها مي گويند.

مرا ببوس!

بگذار جهان

شعر تازه اي بخواند.

در من آدم برفي اي است

كه عاشق آفتاب شده

و اين خلاصۀ

همۀ داستان هاي عاشقانۀ جهان است.

ماران شعبده در شهر بي شمار

ماران شعبده

هر گوشه

هر كنار

موسي كجاست تا كه در اين روز و روزگار

سازد عصاي معجزۀ خويش آشكار؟

پرسيدم از آب و آتش از خاك و هوا

از هر كه در اين جهان نشاني تو را

فانوس دعا به دست رفتم تا عرش

ديدم كه به دنبال تو مي گشت خدا

اي گرم تر از پنجۀ خورشيد نگاهت

اي چشم پلنگان جهان خيرۀ ماهت

يك چند از اين خاك گذر كردي و مانده ست

چشمان زمين تا به ابد چشم به راهت

مصراع به مصراع نفس مي كشم از تو

انگار پرم آه پرم از تب آهت

مصراع به مصراع مرا زير و زبر كن

اي زلزله در زلزله امواج نگاهت

من گم شده ام گم شده ام در شبت اي ماه

درياب مرا در خم گيسوي سياهت

منشين با بدان كه صحبت بد

گرچه پاكي تو را پليد كند

آفتاب ار چه روشن است او را

پاره اي ابر ناپديد كند

وقتي مي گوييم دور

دور از كجا؟

هر كسي بايد يك نفر داشته باشد

تا فاصله ها را با او بسنجد.

از عشق تو اي ليلي لولي وش مست

زان پاي نهادم به سر هر چه كه هست

تا خلق نگويند كه مجنوني بود

آيند و ببينند كه مجنوني هست

كاش كسي بيايد

خيلي بچه گانه

آدم را ده تا دوست داشته باشد

كم ...

ولي واقعي

ولي واقعي.