كريمي مشاور بيمه

ماه از درون پنجرۀ تو جوان تر است

با پردۀ تو باد كمي مهربان تر است

شيطان كجاست تا كه ببيند براي من

از سيب، دوست داشتنت امتحان تر است

در بيكران آبي درياي دامنت 

آن ناخدا كه غرق شود قهرمان تر است

باشد، پرنده باش ولي وقت كوچ نيست

در چشم هاي من بنشين، آسمان تر است

نصف جهان بي تو برايم قشنگ نيست

هر جا تو باشي از همه جا اصفهان تر است

سر زد به دل دوباره غم كودكانه اي

آهسته مي تراود از اين غم ترانه اي

باران شبيه كودكي ام پشت شيشه هاست

دارم هواي گريه خدايا بهانه اي!

سخن با تو مي گويم

تا كلام تو را بهتر بشنوم

كلام تو را مي شنوم

تا به درك خود يقين يابم

تو لبخند مي زني كه مرا تسخير كني

تو لبخند مي زني

و چشم من به جهان باز مي شود

تو را در آغوش مي گيرم

تا زندگي كنم

زندگي مي كنيم

تا هر چه هست به كام ما باشد

تو را ترك مي كنم

تا به ياد هم باشيم

از هم جدا مي شويم

تا دوباره به هم برسيم.

مقابلم كه مي رسي

اينقدر چشمانت را به زمين ندوز

زمين را هم آخر هوايي مي كني

دل و خاطر را كه بردي

بگذار دست كم

زميني بماند براي ايستادن

و خاكي براي بر سر ريختن.

دلتنگي اگر واگير داشت

مي بوسيدمت.

تو آن خيال محالي

كه هر روز در من

طلوع مي كني

و هيچ جاي جهانم

روز نمي شود!

كنار پنجره نشسته ام

خيره به ظهر بي عابر و زرد كوچه

كودكي تنها

پي همبازي

در هر خانه اي را مي كوبد

مثل من

كه در هر خانه اي را مي كوبم

تا تو را بيابم.

كاج؛

هميشه ميوه دارد

گنجشك.

شرط بسته ام

سر نيامدنت

چه بُردي مي شود

اگر ببازم.

ادعاي شاعري ندارم

اگر سررسيدم از غزل پر است

جريمۀ تنها اشتباهم را مي نويسم!