كريمي مشاور بيمه

پشت سر گذاشته ام پل هاي تمنا را

و بي رغبتم بر آرزوهاي گذشته

همراهي ندارم جز رنج هايي كه

ميراث بيهودگي درون منند

و ديهيمي كه گل هاي شادابش

بي رحم در تازش بوران هاي سرنوشت شوم فسرد

اينك روز مي سپارم غمناك و تنها

و چشم دوخته ام بر راهي كه مرگ مركب مي راند

و باز مي جويم نقشم را

در تنها برگ لرزان و ديرنده بر شاخسار لخت

كه گوش سپرده است به زوزه زمستاني بوراني سياه

و زخميش در پيكر است

از سوز تازش آخر پاييز.

مقابلم كه مي رسي

اينقدر چشمانت را به زمين ندوز

زمين را هم آخر هوايي مي كني

دل و خاطر را كه بردي

بگذار دست كم

زميني بماند براي ايستادن

و خاكي براي بر سر ريختن.

سخن با تو مي گويم

تا كلام تو را بهتر بشنوم

كلام تو را مي شنوم

تا به درك خود يقين يابم

تو لبخند مي زني كه مرا تسخير كني

تو لبخند مي زني

و چشم من به جهان باز مي شود

تو را در آغوش مي گيرم

تا زندگي كنم

زندگي مي كنيم

تا هر چه هست به كام ما باشد

تو را ترك مي كنم

تا به ياد هم باشيم

از هم جدا مي شويم

تا دوباره به هم برسيم.

سر زد به دل دوباره غم كودكانه اي

آهسته مي تراود از اين غم ترانه اي

باران شبيه كودكي ام پشت شيشه هاست

دارم هواي گريه خدايا بهانه اي!

كنار پنجره نشسته ام

خيره به ظهر بي عابر و زرد كوچه

كودكي تنها

پي همبازي

در هر خانه اي را مي كوبد

مثل من

كه در هر خانه اي را مي كوبم

تا تو را بيابم.

تو آن خيال محالي

كه هر روز در من

طلوع مي كني

و هيچ جاي جهانم

روز نمي شود!

دلتنگي اگر واگير داشت

مي بوسيدمت.

شرط بسته ام

سر نيامدنت

چه بُردي مي شود

اگر ببازم.

كاج؛

هميشه ميوه دارد

گنجشك.

ادعاي شاعري ندارم

اگر سررسيدم از غزل پر است

جريمۀ تنها اشتباهم را مي نويسم!