كريمي مشاور بيمه

ديدي دوباره روي دلم پا گذاشتي

اين مرد را نيامده تنها گذاشتي!

مانند كوچه اي كه مسير عبور توست

در من قدم زدي و مرا جا گذاشتي

ماهي شدم كه غرق تو باشم ولي مرا

با تنگ در مقابل دريا گذاشتي

هر كار كرده ام من و تو ما شود، نشد

يك خط فاصله وسطه مـ ــ ـا گذاشتي

گاهي دلم خوش است مرا مثل شوكران

شايد براي روز مبادا گذاشتي

در را اگر چه پشت سرت بسته اي ولي

شكر خـــدا كه پنجره را وا گذاشتي

زخمي است در وجودم
كه از آن
مهر تو نفوذ مي كند.

مي دود و مي خندد

كودكي من.

اي مثل غرور سادهٔ آينه فاش

كاري نكني شكستگي آيد و كاش

ديدار تو با آينه حرفي دارد

هم با همه باش و هم جدا از همه باش

تمام مرا به گردن ماه بياويز

تا تمام تو را 

سقوط كنم

در سينه هاي باز

نزديك تر به دور

وقتي نور از تن تو مي گذرد.

در نور شمع

زن تري

در آفتاب صبح كه چشم باز مي كني

فرشته تر

و من

بين اين دو زيبايي با شكوه

عاشقانه آونگ شده ام.

روي برگهاي افتاده مي رقصد

هواي عاشقي ديوانه اش مي كند

زن پاييز زرد مي شود

با مردان دور، مي خوابد

با كشيشان واتيكان در مي آميزد

عاشق افسران انقلابي مي شود

و خيابان هاي شهر را قرق مي كند

زن پاييز مست مي شود

ستاره دنباله دار مي شود

تكثير مي شود

و باز گم مي شود

زن پاييز دور مي شود

و جهاني را به دنبال خودش مي كشد.

در راهي بي مكانيم
بي آغاز و پاياني
بي اينكه بدانيم
مي آييم يا مي رويم
بودن
در هر جايي از بيكران
تفاوتي ندارد
قطرهٔ باران
در هر نقطه اي از دريا
كه فرود بيايد
دريا مي شود
و ابر
در هر كران از آسمان كه باشد
در خانهٔ خود است
بودن؛
جواهر صندوق كائنات است
آنكه هست
هميشه خواهد بود.

از زخم‌هاي بزرگ

خط كوچكي باقي مي‌ماند

و از چشم‌هاي تو

چه بگويم!

خاطرهٔ آرنج‌هاي تو

بر تخت من گود افتاده.