كريمي مشاور بيمه

در خواب هايم كودكي لجباز است

از خانه مي گريزد

از مكتب مي گريزد

به قهوه خانه پناه مي برد

و ميان دود قليان ها گم مي شود

در خواب هايم كودكي بازيگوش است

قدم مي زند با من

در پارك

در خيابان

از كراچي ها پرتقال مي دزدد

و مورچه ها را مي خورد

در خواب هايم كودكي است

كه هيچ وقت بزرگ نمي شود.

در كوي تو سرگشته شوم باكي نيست

كو دامن عشقي كه بر او چاكي نيست؟

يك عاشق آزاده نبيني به جهان

كز باد بلا بر سر او خاكي نيست

ز شب هراس مدار اين هنوز آغاز است

بيا كه پنجرۀ رو به صبحدم باز است

اي آفتاب درخشان چه خوش درخشيدي

طلوع پاك تو در شب قرين اعجاز است

تو مهرباني خود را نثار من گردان

غلط اگر نكنم آفتاب فياض است

ز تركتاز حوادث دمي تغافل كرد

كبوتر دلم از آن به چنگ شهباز است

هزار بار مرا آزمودي و ديدي

حميد در ره ايران هنوز جانباز است

مرا به رد شعرم دنبال كن

من رد پا ندارم

رد درد را بگير

و به من برس.

با كيسه اي سياه و چروكيده

از رخت هاي كار،

با دست هاي كار،

موهاي كار،

ابروهاي كار،

نشسته در ميدان

نشسته

در

ميدان

مجسمه اي از سنگ

كه از بختِ بد

قلب دارد.

قطار مي رود

تو مي روي

تمام ايستگاه مي رود

و من چقدر ساده ام

كه سالهاي سال

در انتظار تو

كنار اين قطار رفته ايستاده ام

و همچنان ...

به نرده هاي ايستگاه رفته

تكيه داده ام!

اي آنكه بخشيدي به خوبان روي زيبا

اي كاش مي دادي كمي هم خوي زيبا!

بازويم را بالشِ سر مي كنم؛

احساس مي كنم كه دلدادۀ خويشم

زيرِ ماهِ مه آلوده.

شبدرها ...

چنان است كه چشم انتظارند

تندبادِ خزان را.

از شكاف در

هم سوز مي آيد

هم نور ماه.