كريمي مشاور بيمه

خيره در چشمانت كه مي شوم

بوي خاك آفتاب خورده به مشامم مي رسد

گم مي شوم در گندم زار

ميان خوشه ها ...

بال به بال شراره هاي سبز

در بيكران ها به پرواز در مي آيم

چشمان تو چون تغيير مداوم ماده

هر روز پاره اي از رازش را مي نمايد

اما هرگز

تن به تسليمي تمام نمي دهد.

اينجا همۀ طناب ها پوسيده است

سقراط حكيم شوكران نوشيده است

هشدار نواي ني به خوابت نبرد

گرگي به دغل رَخت شبان پوشيده است!

يك سال است كه به جاي دست

خاك مي خورد سه تارم

صدايش هم در نمي آيد.

صبح از سفر سخت زمان مي آيد

زانسوي زمين و آسمان مي آيد

شب را به فراسوي زمين رانده به خشم

صبحي كه نفس نفس زنان مي آيد

چه ميهمانان بي دردسري هستند

مردگان ...

نه به دستي ظرفي را چرك مي كنند

نه به حرفي دلي را آلوده

تنها به شمعي قانعند

و اندكي سكوت ...

جز باد سرد

صداي كلاغي؛

تنهايي عميق تر مي شود!

نيمه هاي شب

نوري كوچك

در قلب تاريك جنگل

كرم شبتاب ...

من جدول حل نكردۀ تاريخم

يك طفل بغل نكردۀ تاريخم

جغرافي روح من چپاول شده است

من بمب عمل نكردۀ تاريخم

و سكوتي كه مي درد پوستم را

بخار خاكستريت ماسيده بر پرده هاي سبز

خواب هاي تك نفره

جدا، جدا، جدا

تخت ...

و گردنم خزنده از پس در

تكيه داده بر بويت

بر بالش عصري كه تلخ ماند تا به ابد.

انتظاري نيست

درد شاعر را ...

شعرهايش مي فهمند!