كريمي مشاور بيمه

گاه چه شاعرانه است.

آنكه تنها مي گريست.

بالاي دست شب؛

دست سپيد صبح.

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست / تا كرد مرا تهي و پر كرد ز دوست

اجزاي وجودم همگي دوست گرفت / ناميست ز من بر من و باقي همه اوست

در پاكي عشق من مردد شد و رفت / او تابع «هر چه پيش آيد...» شد و رفت

گفتم مگر از نعش دلم - آخ دلم - / از روي جنازۀ دلم رد شد و رفت

گه ملحد و گه دهري و كافر باشد / گه دشمن خلق و فتنه پرور باشد

بايد بچشد عذاب تنهايي را / مردي كه ز عصر خود فراتر باشد

از همان ...

كه بسته اي!

جمعي همه سردرگم اين بازارند / عمريست دچار روزۀ شك دارند

تا بوده به دنبال كليدند همه / جايي كه تمام دربها ديوارند!

كبوتري پيدا كنم...

وقتي

هيچ وقت

در دسترس نيستي.

يك سمت تويي و عشق: مرگي ساده / يك سمت جهان به قتل من آماده!

مي ترسم مثل بچه گنجشكي كه / در دست دو بچۀ شرور افتاده