كريمي مشاور بيمه

در سينه ي هركه ذره اي دل باشد /  بي مهر تو زندگيش مشكل باشد

با زلف چو زنجير گره بر گره ات /  ديوانه كسي بود كه عاقل باشد

چون در شب معراج ، نبي همت بست / بگسست ز نيستي ، به هستي پيوست

او سايۀ ايزد است و اين است عجب / كاين سايه به آفتاب هم دوش نشست

گلبرگى فروافتاد؛

تكانى خورد.

دو زلفانت بود تار ربابم / چه مي خواهي از اين حال خرابم

تو كه با مو سر ياري نداري / چرا هر نيمه شو آيي به خوابم؟

در شهر دو چشم من اگر باران است / فصل لب تو هميشه تابستان است

داغ است و شكر پاره و آغشته به خون / بانو لب تو چقدر خوزستان است!

اي ماه ز عارض نكوي تو خجل / هم گل به چمن ز رنگ و بوي تو خجل

لطفي كه به من كرد خيالت شب‌ها / تا روز قيامتم ز روي تو خجل

نه تو ماني و نه اندوه و نه هيچ يك از مردم اين آبادي
به حباب نگران لب يك رود قسم، و به كوتاهي آن لحظه شادي كه گذشت
غصه هم ميگذرد
آنچناني كه فقط خاطره اي خواهد ماند
لحظه ها عريانند
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز

تكه كوچكي از آسمان

سهم صبحهاي من است.