كريمي مشاور بيمه

كه «خواجو» در سرِ من گـُر گرفته، پل نمي خواهد

كه اين ديوانگي ها در سرم الكل نمي خواهد

ميان «گاوخوني» غرق مي شد چشم هاي من

تو قصابي و گاو ِ خوني ام آغُل نمي خواهد

جهان را نصف كرديم و جهاني نصفمان مي كرد

كسي «زاينده رود» خشك را در كل نمي خواهد

كلاغان عاقبت پرواز مي كردند شهرم را

كه ديگر «چارباغ» سوخته، بلبل نمي خواهد

ميان دود و خون، قليان شاه عباسي ام مرده ست

كه از داغ سماورها كسي غُل غُل نمي خواهد

و آخر گنبد فيروزه اي تكرار خواهد كرد

كه «عشقت كشت ما را»، شهر «داش آكل» نمي خواهد

دستهايم را

باز كرده بودم به هوايت

تو بال باز كردي به هوا.

سگان ولگرد!

اين گربۀ صبور

از پلنگ سانان است.

نوروز؛

بي خانماني عنكبوت هاست.

يكباره خروش وقت، از هر طرفي

پشت سر مرگ، زندگي بسته صفي

دنيا همه شمس و شمس در حال سماع

از پوست من اگر بسازند دفي

اين ساحل

همان ساحل

اين دريا

همان دريا

اين من

نه همان من.

من: فلسفۀ خاكم و هستم تا نيست

يعني كه رسيده ام به هستي با نيست

در من تبِ تكرارِ ازل پيچيده است

جايي برسم كه هيچ هم آنجا نيست

اي شيشۀ الكل آن دو چشم مستت

سرو و سمن بلندبالا پستت

از ميكدۀ لبان خود جامي ده

آنگاه به دست انتظارم دستت

گفتي در اين شب تاريك

تا آمدن تو

در پنجره چراغ بياويزم

من آوازم را

در جان پنجره مي افروزم

بي ترس از باد

و نگاه بد

آواز من

خاموش نخو اهد شد

آواز من شكننده تر از آن است

كه باز بشكند.

ماهي باش

مدام گفتگو كن با جهان

صدايت را اما

نگذار كسي بشنود.