كريمي مشاور بيمه

بي پشت و پناهي چه بخواهي چه نخواهي

محكوم به آهي چه بخواهي چه نخواهي

دلتنگي و هر ثانيه يك قرن شكنجه است

هي خيره به راهي چه بخواهي چه نخواهي

هرچند كه او رفته ولي بر در و ديوار

جا مانده نگاهي چه بخواهي چه نخواهي

بايد كه لگدكوب شود خوشۀ بغضت

انگور سياهي چه بخواهي چه نخواهي

ديوانه كه باشي به خيالي كه مي آيد

دلواپس ماهي چه بخواهي چه نخواهي

يك عكس زمين مي زندت كنج همين قاب

گاهي به نگاهي چه بخواهي چه نخواهي

از خاطره غم مانده و از عشق همين شعر

از ياد تو آهي چه بخواهي چه نخواهي

در مسير رود

پرواز مي كند پرستو

گويي جريان دارد.

ميان خير و شر

خير را برگزيدم

راهي بود

پر از شر.

از غم خبري نبود اگر عشق نبود

دل بود ولي چه سود اگر عشق نبود؟

بي رنگ تر از نقطۀ موهومي بود

اين دايرۀ كبود اگر عشق نبود

از آينه ها غبار خاموشي را

عكس چه كسي زدود اگر عشق نبود؟

در سينۀ هر سنگ دلي در تپش است

از اين همه دل چه سود اگر عشق نبود؟

بي عشق دلم جز گرهي كور چه بود؟

دل چشم نمي گشود اگر عشق نبود

از دست تو در اين همه سرگرداني

تكليف دلم چه بود اگر عشق نبود؟

حسرت نبرم به خواب آن مرداب

كآرام درون دشت شب خفته است

دريايم و نيست باكم از طوفان

دريا همه عمر خوابش آشفته است

بوسيدمش

ديگر هراس نداشتم جهان پايان يابد

من از جهان سهمم را گرفته بودم.

در هر لحظه شعريست

شعر فراق تو.

باز له له مي زند از تشنه كامي برگ

باز مي پوشد سراپاي درختان را غبار مرگ

باز مي پيچد به خود

از سيلي سوزان گرما، تاك

مي فشارد پنجه هاي خشك و گردآلود را بر خاك

باز باد از دست گرما مي كشد فرياد

گوييا مي رقصد آتش مي گريزد باد

باز مي رقصد به روي شانه هاي شهر

شعله هاي آتش مرداد

رقص او چون رقص گرم مارها بر شانۀ ضحاك

سر بر آر از كوه

با آن گاوپيكر گرز

اي نسيم درۀ البرز!

زندگي عمودي است

مرگ افقي

ما فقط نود درجه را تجربه مي كنيم.

آسمان

مي بخشد

و زمين

خسيس تر از آنكه

نم پس دهد.