داستان كوتاه اموزنده/شماره27

دكتر ابوالقاسم بختيار اولين پزشك ايراني است كه تا سن ٣٩سالگي تحصيلات ابتدايي داشت و خدمتكار يكي از خوانين بزرگ بختياري بود. او هر روز فرزندان خان را به مدرسه مي برد و همان جا مي ماند تا مدرسه تعطيل مي شد و دوباره آنها را به منزل مي برد. دبيرستاني كه فرزندان خان در آن تحصيل مي كردند يك كالج آمريكايي (دبيرستان البرز) بود كه مديريت آن برعهده دكتر جردن بود. دكتر جردن از پنجره دفتر كارش مي ديد كه هر روز جواني قوي هيكل چند دانش آموز را به مدرسه مي آورد. يكروز كه اين جوان در شكستن و انبار كردن چوب به خدمتگذار مدرسه كمك كرد دكتر جردن از كار او خوشش آمد و او را به دفتر فرا خواند و از او پرسيد كه چرا ادامه تحصيل نمي دهد؟ جوان (دكتر ابولقاسم بختيار) گفت كه بعلت سن بالا و نداشتن هزينه تحصيل و همچنين با داشتن سه فرزند قادر به اين كار نيست. دكتر جردن پذيرفت كه خود شخصا آموزش او را در زماني كه بايد منتظر بچه هاي خان باشد بر عهده بگيرد. او بعلت استعداد بالا ظرف چند سال موفق به اخذ ديپلم شد و با كمك دكتر جردن براي ادامه تحصيل به آمريكا رفت و سرانجام در سن ۵۵ سالگي مدرك دكتراي پزشكي خود را از دانشگاه نيويورك گرفت. دكتر بختيار چهار فرزند داشت كه همگي آنها پزشك بودند. دكتر سامويل مارتين جردن معلم و مبلغ آمريكايي از سال ١٨٩٩ تا ١٩۴٠ رياست كالج آمريكايي در تهران بر عهده داشت و به پاس خدماتش خياباني در تهران بنامش نامگذاري شد. گاهي يك خدمت ما مي تواند سرنوشت فرد و حتي اجتماعي را تغيير دهد. خوبي خوبيست با هر مذهب ويا هر ملييتي !!! دليل نامگذاري خيابان جردن: دكتر جردن پس از بازگشت به آمريكا، در سال ۱۳۲۳ هجري خورشيدي، دوباره به ايران آمد و مورد استقبال شاگردان و مريدانش قرار گرفت. او ايران را وطن دوم خود مي‌ناميد و همواره از آن به نيكي ياد مي‌كرد. وي در سال ۱۳۳۳ هجري خورشيدي، در ۸۱ سالگي در آمريكا در گذشت. در سال ۱۳۲۶ هجري خورشيدي، مراسمي به ياد او و براي بزرگداشت او در تالار دبيرستان البرز برگزار شد و نيم تنه سنگي وي را كه استاد ابوالحسن صديقي تراشيده بود، در كنار در ورودي آن نصب كردند. اين پيكره بعداا به كتابخانه دانشگاه صنعتي اميركبير منتقل گرديد. بزرگ‌راه آفريقا در شمال تهران، در زمان رژيم پهلوي، به يادبود وي خيابان جردن نام گرفته بود، نامي كه هنوز هم بطور غير رسمي كاربرد دارد. كتابي به نام «روش دكتر جردن» به قلم شكرالله ناصر در ديماه ۱۳۲۳ در تهران منتشر شده كه در آن به شيوه كار وي و اداره دبيرستان پرداخته‌ است.