شعر محيط زيستي

شاه انوشيروان به موسم دي

رفت بيرون ز شهر بهر شكار

در سر راه ديد مزرعه‌اي

كه در آن بود مردم بسيار

اندر آن دشت پيرمردي ديد

كه گذشته است عمر او ز نود

دانهٔ جوز در زمين مي‌كاشت

كه به فصل بهار سبز شود

گفت كسري به پيرمرد حريص

كه: «چرا حرص مي‌زني چندين؟

پايهاي تو بر لب گور است

تو كنون جوز مي‌كني به زمين

جوز ده سال عمر مي‌خواهد

كه قوي گردد و به بار آيد

تو كه بعد از دو روز خواهي مرد

گردكان كشتنت چه كار آيد؟»

مرد دهقان به شاه كسري گفت:

« مردم از كاشتن زيان نبرند

دگران كاشتند و ما خورديم

ما بكاريم و ديگران بخورند»