ترجمه شعر/شعر آمريكايي/سارا تيزديل

سارا تيزديل

Sara Teasdale

(1933-1884)

In 1884, Sara Trevor Teasdale was born in St. Louis, Missouri, into an old, established, and devout family. She was home-schooled until she was nine and traveled frequently to Chicago, where she became part of the circle surrounding Poetry magazine and Harriet Monroe. Teasdale published Sonnets to Duse, and Other Poems, her first volume of verse, in 1907. Her second collection, Helen of Troy, and Other Poems,followed in 1911, and her third, Rivers to the Sea,in 1915.

In 1914 Teasdale married Ernst Filsinger; she had previously rejected a number of other suitors, including Vachel Lindsay. She moved with her new husband to New York City in 1916. In 1918, she won the Columbia University Poetry Society Prize (which became the Pulitzer Prize for poetry) and the Poetry Society of America Prize for Love Songs, which had appeared in 1917. She published three more volumes of poetry during her lifetime: Flame and Shadow (1920), Dark of the Moon (1926), and Stars To-night (1930). Teasdale's work had always been characterized by its simplicity and clarity, her use of classical forms, and her passionate and romantic subject matter. These later books trace her growing finesse and poetic subtlety. She divorced in 1929 and lived the rest of her life as a semi-invalid. Weakened after a difficult bout with pneumonia, Teasdale committed suicide in 1933 with an overdose of barbiturates. Her final collection, Strange Victory appeared posthumously that same year.

A Selected Bibliography

Poetry

Sonnets to Duse and Other Poems (1907)
Helen of Troy and Other Poems (1911)
Love Songs (1917)
Flame and Shadow (1920)
Dark of the Moon (1926)
Stars To-night (1930)
Strange Victory (1933)

منبع: http://www.poets.org/poet.php/prmPID/658

سارا تيزديل،Sara Teasdale شاعره ي آمريكايي، در هشتم آگوست سال 1884 ميلادي در ايالتِ ميسوري متولد شد. كوچك ترين دختر خانواده بود. پدرش تاجري معتبر و مادرش زني شناخته شده بود. در كودكي او را نخست سادي مي خواندند و سپس Sarah، اما وي حرف "h" را بعد از چاپ اولين اشعارش از نامِ خود حذف كرد.

او مطابق با رسوم اشرافي آن دوران تربيت شد؛ تا نُه سالگي تدريس در خانه و سپس تحصيل در مدرسه ي دختران. علاقه ي زيادي به خواندن داشت، به طبيعت با دقت مي نگريست و احساسات و واكنش هاي خويش را تحليل مي كرد. به دليل حمايت بيش از حد خانواده و بيماري بسيار شكننده بود و با كمترين تنشي به عزلت پناه مي برد. بعدها بيماري اش بدتر شد و به همين دليل خيلي زود با مرگ انس گرفت.

اشعارش را با شعرهاي كودكانه آغاز كرد و سپس شعرهايي به شدت احساساتي، چون يك فرد بالغ، سرود. سروده هاي وي پلي است بين اشعارِ كلاسيكِ زنانِ ميانه و اواخرِ قرن نوزدهم و قرن بيستم. شعرِ وي از احساساتش سرچشمه مي گرفت؛ درست مثلِ شعرِ شاعرانِ عزلت نشينِ قرن نوزدهم اِميلي ديكينسون و كريستينا روسِتي. اين شاعران به خلوت پناه مي بردند و مي سرودند. او نيز چنين كرد و بيماري اش نيز اين امكان را به وي مي داد تا بيشتر تنها باشد و بنويسد. بعد از جدايي از همسر بيماري او رو به وخامت گذاشت. سارا تيزديل در 29 ژانويه ي سال 1933 ميلادي در آپارتمانش تعدادِ زيادي قرص خواب آور بلعيد، در آبِ گرم دراز كشيد، به خواب رفت و ديگر چشم نگشود. او در قبرستان بِل فونتِين در زادگاهش به خاك سپرده شد.آخرين مجموعه شعر وي،  پيروزي غريب، در همان سال انتشار يافت.

منبع: http://beheshtenazm.blogfa.com/8709.aspx

شعري از

 سارا تيزديل

ترجمه: مستانه پور مقدم

I am not yours

I am not yours, not lost in you,
Not lost, although I long to be
Lost as a candle lit at noon,
Lost as a snowflake in the sea.

You love me, and I find you still
A spirit beautiful and bright,
Yet I am I, who long to be
Lost as a light is lost in light.

Oh plunge me deep in love -- put out
My senses, leave me deaf and blind,
Swept by the tempest of your love,
A taper in a rushing wind. 

 

از آن تو نيستم 

از آن تو نيستم

گمشده ات نيستم

گر چه آرزويم اين بود كه گمشده ات باشم

چون پرتو شمعي در روشنايي روز

يا بسان برف ريزه اي در درياي بي كران گم گشته ام

دوست  مي داري مرا، با اينكه هنوز در جستجوي توام

در تقلاي روح تو كه نيك است و فروزنده

منم كه آرزويم همه اين است كه  گم گشته ات باشم

نوري بي رمق كه در فروغ تو گم گشته ام

آه ! مرا درژرفناي عشق خود غوطه ور كن

خاموش كن مرا

مي خواهم ديده بر هر آنچه است فرو بندم

كور و كر شوم

 در توفان عشقت زير و رويم كن

مرا كه چونان شمعي در تندبادم