شعري براي صلح

اين همه تعجيل كردن بهر ذلت تا به كي

با محبت دشمني نابود و خنثي مي شود

زندگاني بهر صلح است ، جنگ و نفرت تا به كي

ما كه از اول همه اولاد آدم بوده ايم

بعد با شمشير و تركش ، مرگ عزت تا به كي

جنگ از آغاز خلقت يكه تازي كرده است

اين همه فكر جدايي رو به سرعت تا به كي

مي توان در اوج قدرت يك كمي آرام شد

تا به خود آييي كه ديگر هتك حرمت تا به كي

زشت باشد هر كه را در دل عداوت پرورد

مهرباني خوشتر است آزار و محنت تا به كي

عشق را فرياد كن تا گوش هستي بشنود

زندگي معنا پذيرد روز حسرت تا به كي

آسماني مي شوي با مهرباني خو كني

بيش از نامهربان در جنگ سبقت تا به كي

اي « وصال » اين شعر هم اين گونه مي گردد تمام !

رشته ها را پنبه كردن فوت فرصت تا به كي

محمد علي رستمي (وصال ميانه اي)