شعري زيبا از سهراب سپهري

ماه بالاي سر آبادي است ،

اهل آبادي در خواب‌.

روي اين مهتابي ، خشت غربت را مي بويم‌.

باغ همسايه چراغش روشن‌،

من چراغم خاموش ،

ماه تابيده به بشقاب خيار ،

به لب كوزه آب‌.

غوك ها مي خوانند. مرغ حق هم گاهي‌.

كوه نزديك من است :

پشت افراها ، سنجدها. و بيابان پيداست‌.

سنگ ها پيدا نيست‌،

گلچه ها پيدا نيست‌.

سايه هايي از دور ،

مثل تنهايي آب ،

مثل آواز خدا پيداست‌.

نيمه شب بايد باشد.

دب آكبر آن است :

دو وجب بالاتر از بام‌.

آسمان آبي نيست ،

روز آبي بود.

ياد من باشد فردا ،

بروم باغ حسن گوجه و قيسي بخرم‌.

ياد من باشد

فردا لب سلخ ،

طرحي از بزها بردارم‌،

طرحي از جاروها ، سايه هاشان در آب‌.

ياد من باشد ،

هر چه پروانه كه مي افتد در آب ،

زود از آب در آرم‌.

ياد من باشد

كاري نكنم كه به قانون زمين بربخورد

ياد من باشد باشد

فردا لب جوي ،

حوله ام را هم با چوبه بشويم‌.

ياد من باشد تنها هستم‌.

ماه بالاي سر تنهايي است‌.

سهراب سپهري