صغير اصفهاني

داد درويشي از سر تمهيد / سر قليان خويش را به مريد

گفت از دوزخ اي نكو كردار / قدري آتش به روي آن بگذار

بگرفت و ببرد و باز آورد / ِعقد گوهر ز دُرج راز آورد

گفت در دوزخ آنچه گرديدم / دركات جحيم را ديدم

آتش هيزم و زغال نبود / اخگري بهر انتقال نبود

هيچكس آتشي نمي افروخت

زآتش خويش هر كسي مي سوخت