گروس عبدالملكيان

ريز... ريز... ريز...

چون برف،

كه هرگز هيچكس ندانست

تكه هاي خودكشي يك ابر است

منم، چون دانه هاي برف كه مي ريزند بر زمين

كسي چه مي داند؟

و كسي چه مي داند؛

كه من هر روز

تكه هاي سفيد روحم را مي بارم؟!

و ظلمات آسمان بي ستاره

در قلبم

بر جاست

به خودكشي روحم دست زده ام.

با تشكر از نژلا براي فرستادن اين شعر.

آدرس:http://www.nezhlaoketab.blogfa.com/