علامه محمد اقبال لاهوري

گمان مبر كه به پايان رسيد كار مغان

هزار بادۀ ناخورده در رگ تاك است

چمن خوش است وليكن چو غنچه نتوان زيست

قباي زندگي اش از دمِ صبا چاك است

اگر ز رمز حيات آگهي مجوي دگر

دلي كه از خَلِشِ خار آرزو پاك است

به خود خزيده و محكم چو كوهساران زي

چو خس مزي كه هوا تيز و شعله بيباك است