سهراب سپهري

گوش كن دورترين مرغ جهان مي خواند

شب سليس است و يكدست و باز

شمعداني ها و صدادار ترين شاخۀ فصل، ماه را مي شنوند

پلكان جلو ساختمان

در فانوس به دست

و در اسراف نسيم

گوش كن جاده صدا مي زند از دور قدم هاي تو را

چشم تو زينت تاريكي نيست

پلكها را بتكان كفش به پا كن و بيا

و بيا تا جايي، كه پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روي كلوخي بنشيند با تو

و مزامير شب اندام تو را، مثل يك قطعۀ آواز به خود جذب كنند

پارسايي است در آنجا كه تو را خواهد گفت:

بهترين چيز رسيدن به نگاهي است كه از حادثۀ عشق تر است.