مهدي فرجي

بايد كمك كني كمرم را شكسته اند

بالم نمي دهند، پرم را شكسته اند

نه راه پيش مانده برايم نه راه پس

پل هاي امن پشت سرم را شكسته اند

هم ريشه هاي پير مرا خشك كرده اند

هم شاخه هاي تازه ترم را شكسته اند

حتي مرا نشان خودم هم نمي دهند

آيينه هاي دور و برم را شكسته اند

گل هاي قاصدك خبرم را نمي برند

پاي هميشۀ سفرم را شكسته اند

حالا تو نيستي و دهان هاي هرزه گو

با سنگ حرف مفت، سرم را شكسته اند