محسن كريمي

رويا نبود، خاطره نه، دلپذيرتر

بود از تمام منظره ها بي نظيرتر

او رفت و گفت: «پشت سرم آب هم نپاش»

وقتي كه رفت در پي او شد مسير، تر

دست و دلش نرفت فراري شود ز من

از دست من رها شد و در دل اسيرتر

مجنون به كوه زد كه بفهمند مردمان

در راه عشق كوه و كمر دلپذيرتر

جويي كه بود در پي دريا بزرگ شد

رودي كه نيست طالب دريا حقيرتر

من آدمم، تو آدمي و كوه نيستيم

پس مي رسم به چشم تو گيرم كه ديرتر