مژگان عباسلو

تا كي بهار باشي و پاييز بشمري؟

با باد، برگ هاي گلاويز بشمري؟

اي سرو سربلند، تو بر شانه ات چقدر

گنجشك هاي از گله لبريز بشمري؟

من بال و پر شكسته ام، از من بدون تو

چيزي نمانده است كه ناچيز بشمري

شايد تو نيز عشق درخت و پرنده را

يك ماجراي تلخ و غم انگيز بشمري

اما مرا به ياد تو حتماً مي آورد

هر جوجه اي كه آخر پاييز بشمري