فاضل نظري

دلم بدون تو غمگين و با تو افسرده است

چه كرده اي كه ز بود و نبودت آزرده است

به عكس هاي خودم خيره ام، كدام منم؟

زمانه خاطره هاي مرا كجا برده است

چه غم كه بگذرد از دشت لاله ها توفان

كه مرگ، دلخوشي غنچه هاي پژمرده است

اگر سقوط، بهاي بلندپروازيست

پرندۀ دل من بي سبب زمين خورده است

از اين به بعد به رويم در قفس مگشاي

چرا كه طوطي اين قصه پيش از اين مرده است