مژگان عباسلو

من شبم، يك شب دلگير، سياه، آلوده

تو پلنگي، به دل شب زده، ماه آلوده

مثل يوسف بري از خبط و خطا هستي و من

در تب عشق، به صد جوره گناه آلوده

هيچكس گرچه نپرسيد كه بعد از يوسف

به چه اندوه عميقي دل چاه، آلوده

مي رود چاه دلم پر شود از حسرت و حرص

بيش از اين روح مرا، عشق! نخواه آلوده

به هم انگار بنا نيست من و تو برسيم

«ما» سرابي است كه با آن شده راه آلوده

شب بي ماه و پلنگيم من و تو، افسوس

من به سوداي تو دلخوش، تو به آه آلوده