وحيد عمراني

يك راه بيش نيست مرا

يك راه بيش نيست

راهيست پر خطر

هر چند بر خلاف جهتِ امن و عافيت

ظلماني و خموش

در قعر هر چه شبِ شومِ بي سحر

راهي كه امتدادش

نه مقصدي پديد و نه همراه و همسفر

هرگز نمي شوم

همرنگ اين جماعتِ آسان پرستِ گم

در راه پر تزاحمِ اندوه بارشان

دل مي زنم به لُجّۀ اين بحرِ بي گدار

اين راهِ كم گذر.