الهام امين

در هم تنيده ايم چو گلهاي نسترن

گاهي تو سرخ مي شوي و گاه نيز من

در هم تنيده ايم چنان شاخه هاي تاك

سرمست طعم نوبر انگور در دهن

عشق است مي كشد به تغزل لب مرا

عشق است اينكه مي كشدم سوي خويشتن

ما مثل ماهيان اسيريم در دو تنگ

يك روح عاشقيم كه آواره در دو تن

ديوانگان شهر غم انگيز عاقلان

بيهوده نيست هر دو غريبيم در وطن

يوسف! مرا به سمت زليخا شدن مبر

ترسم كه باز پاره كنم بر تو  پيرهن