مهدي فرجي

دل تو سنگ به قدر شكستن من نيست

تو پارۀ تنمي، پارۀ من آهن نيست

بپرس بعد تو خاموشي غريبم را

از آن چراغ، كه در خانه هست و روشن نيست

دلت خوش است كه من زنده زنده مي سوزم

ولي رها شدن از عاشقي به مردن نيست

چقدر سنگ زدند و به خود قبولاندم

كه ضرب دست تو پشت سر فلاخن نيست

چقدر حرف براي تو دارم و هر بار

در آب و تاب تماشا توان گفتن نيست

چه دردناك و غم آلود اينكه مي داني

به هر دري بزني نيمۀ تو اين زن نيست