حامد عسكري

با من برنو به دوشِ ياغيِ مشروطه خواه

عشق كاري كرده كه تبريز مي سوزد در آه

بعدها تاريخ مي گويد كه چشمانت چه كرد

با من تنها تر از ستارخانِ بي سپاه

موي من مانند يال اسب مغرورم سپيد

روزگار من شبيه كتري چوپان سياه

هر كسي بعد از تو من را ديد گفت از رعد و برق

كُندۀ پير بلوطي سوخت نه يك مشت كاه

 كارواني رد نشد تا يوسفي پيدا شود

يك نفر بايد زليخا را بياندازد به چاه

 آدميزاد است و عشق و دل به هر كاري زدن

آدم است و سيب خوردن، آدم است و اشتباه

سوختم ديدم قديمي ها چه زيبا گفته اند

«دانه ي فلفل سياه و خال مهرويان سياه»