عمران صلاحي

سخن مگوي كه سر تا به پا همه سخني

تو شعر گرمي و زيبندۀ لبان مني

چو آسمان، ز چه آغوش خويش وا نكنم؟

ستاره اي تو و در ماهتاب پيرهني

شود ز موج شگفتي، گُلِ دهانم باز

چو بامداد بهاري، دمي كه خنده زني

گر از سپيده سخن گويم و تبسم صبح

غمين مباش كه منظور من تو سيمتني

دمي كه شعر مرا آوري به لب، مَردم

گمان برند كه در كار وصف خويشتني

دگر ز جلوۀ حُسنت سخن نمي گويم

تو خويش جلوه گري كن كه بهترين سخني