حسين منزوي

به سر افكنده مرا سايه اي از تنهايي 

چتر نيلوفر اين باغچه‌ي بودايي

بين تنهايي و من راز بزرگي‌ست بزرگ

هم از آن گونه كه در بين تو و زيبايي

بارَش از غير و خودي هر چه سبكتر؛ خوشتر 

تا به ساحل برسد رهسپُر ِ دريايي

آفتابا تو و آن كهنه درنگت در روز 

من شهابم من و اين شيوه‌ي شب پيمايي

بوسه اي دادي و تا بوسه‌ي ديگر مستم 

كس شرابي نچشيدست بدين گيرايي

تا تو برگردي و از نو غزلي بنويسم 

مي گذارم كه قلم پر شود از شيدايي