سجاد ساماني

تا زماني كه جهان را قفسم مي دانم

هر كجا پر بزنم طوطي بازرگانم

گريه ام باعث خرسندي دنياست چو ابر

همه خندان لب و شادند كه من گريانم

حاضرم در عوض دست كشيدن ز بهشت

بوي پيراهن يوسف بدهد دستانم

زندگي مثل حصاري ز غم و دلتنگي است

مرگ اي كاش رهايم كند از زندانم

بيت آشفته ايَم در غزلي ناموزون

ميل دارم كه رديفي بدهد پايانم