ناظم حكمت

تو را دوست دارم چون نان و نمك

چون لبان گُر گرفته از تب

كه نيمه شبان در التهاب قطره اي آب

بر شير آبي بچسبد

تو را دوست دارم

چون لحظۀ شوق، شبهه، انتظار و نگراني

در گشودن بستۀ بزرگي

كه نمي داني در آن چيست

تو را دوست دارم

چون سفر نخستين با هواپيما

بر فراز اقيانوس

چون غوغاي درونم

لرزش دل و دستم

در آستانۀ ديداري در استانبول

تو را دوست دارم چون گفتن «شكر خدا زنده ام.»