غبار لبخند

  ديدمش در دشت هاي نم زده

              مست اندوه تماشا ، يار باد،

                            مويش افشان ،

                                      گونه اش شبنم زده.

لاله اي ديديم ، لبخندي به دشت

                        پرتويي در آب روشن ريخته

او صدا را در شيار باد ريخت:

                         جلوه اش با بوي خنك آميخته

رود، تابان بود و او موج صدا:

                          خيره شد چشمان ما در رود وهم

پرده روشن بود ، او تاريك خواند:

                           طرح ها در دست دارد دود وهم

چشم من بر پيكرش افتاد ، گفت:

                            آفت پژمردگي نزديك او

دشت: درياي تپش، آهنگ ، نور

                                سايه مي زد خنده تاريك او.

سهراب