ليلاي پاييز

آفتاب تنبل پاييز.... سايه تو لابلاي درختان نيمه عريان باغ
با يكـ بغل شاخه خشكــ
و
نگاه عميق تو ...كه همـ ـآغوشي
آتش و چوب
در آن حدس زدني است!!
مي لرزد دلم...

به من تكيه كن!
من تمام هستي ام را دامني ميكنم تا تو سرت را بر آن بنهي!
تمام روحم را آغوش ميسازم تا تو در آن از هراس بياسايي!
تمام نيرويي را كه در دوست داشتن دارم دستي ميكنم تا چهره و گيسويت را نوازش كند!
تمام بودن خود را زانويي ميكنم تا بر آن به خواب روي!
خود را تمام خود را به تو ميسپارم تا هرچه بخواهي از آن بياشامي!
از آن برگيري ،هرچه ميخواهي از آن بسازي!هر گونه بخواهي باشم!
از اين لحظه مرا داشته باش!
"دكتر علي شريعتي"

ليلاي پاييز

مشاور شركت بيمه پارسيان