مرا مي‌بيني و هر دم زيادت مي‌كني دردم

 مرا مي‌بيني و هر دم زيادت مي‌كني دردم

تو را مي‌بينم و ميلم زيادت مي‌شود هر دم

به سامانم نمي‌پرسي نمي‌دانم چه سر داري

به درمانم نمي‌كوشي نمي‌داني مگر دردم

نه راه است اين كه بگذاري مرا بر خاك و بگريزي

گذاري آر و بازم پرس تا خاك رهت گردم

ندارم دستت از دامن به جز در خاك و آن دم هم

كه برخاكم روان گردي بگيرد دامنت گردم

فرو رفت از غم عشقت دمم دم مي‌دهي تا كي

دمار از من برآوردي نمي‏گويي بر‌آوردم

شبي دل را به تاريكي ز زلفت باز مي‌جستم

رخت مي‌ديدم و جامي هلالي باز مي‌خوردم

كشيدم در برت ناگاه و شد در تاب گيسويت

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا كردم

تو خوش مي‌باش با حافظ برو گو خصم جان مي‌ده

چو گرمي از تو مي‌بينم چه باك از خصم دم سردم