شعر (نمي خواهم بميرم )

نمي خواهم بميرم 
نمي خواهم بميرم ، با كه بايد گفت ؟ 
كجا بايد صدا سر داد ؟ 
                 در زير كدامين آسمان ، 
                            روي كدامين كوه ؟ 
كه در ذرات هستي رَه بَرَد توفان اين اندوه 
كه از افلاك عالم بگذرد  پژواك اين فرياد ! 
كجا بايد صدا سر داد ؟ 
فضا خاموش و درگاه قضا دور است 
زمين كر ، آسمان كور است 
نمي خواهم بميرم ، با كه بايد گفت ؟ 
اگر زشت و اگر زيبا 
اگر دون و اگر والا 
من اين دنياي فاني را 
هزاران بار از آن دنياي باقي دوست تر دارم . 
به دوشم گرچه بار غم توانفرساست 
وجودم گرچه  گردآلود سختي هاست 
نمي خواهم از اين جا دست بردارم  ! 
تنم در تار و پود عشق انسانهاي خوب نازنين بسته است . 
دلم با صد هزاران رشته ، با اين خلق 
                            با اين مهر ، با اين ماه 
                            با اين خاك با اين آب ... 
                                                     پيوسته است . 
مراد از زنده ماندن ، امتداد خورد و خوابم نيست 
توان ديدن دنياي ره گم كرده در رنج و عذابم نيست 
هواي همنشيني با گل و ساز و شرابم نيست . 
جهان بيمار و رنجور است . 
دو روزي را كه بر بالين اين بيمار بايد زيست 
اگر دردي ز جانش برندارم ناجوانمردي است . 
نمي خواهم بميرم، تا محبت را به انسانها بياموزم 
بمانم تا عدالت را برافرازم ، بيفروزم 
خرد را ، مهر را تا جاودان بر تخت بنشانم 
به پيش پاي فرداهاي بهتر گل برافشانم 
چه فردائي ، چه دنيائي ! 
              جهان سرشار از عشق و گل و موسيقي و نور است ... 
   
نمي خواهم بميرم ، اي خدا  ! 
                             اي آسمان  ! 
                                     اي شب  ! 
نمي خواهم 
             نمي خواهم 
                          نمي خواهم 
                                     مگر زور است ؟

                                              "فريدون مشيري"