شعر زيبا از (حافظ )

فكر بلبل همه آن است كه گل شد يـــــــارش    گل در انديشه  كه چون عشوه كند در كارش

دلربايي همه آن نيست كه عاشق بكــــشند    خواجه آن است كه باشد غم خدمتـــــــكارش

جاي ان است كه خون موج زند در دل لـــــعل        زين تغابن كه خزف مي شــــــكند بــــــــازارش

بلبل از فيض گل آموخت سخن ورنه نـــــــبود         اين هــــــمه قول و قزل تعبيه در منقـــــــــارش

اي كه در كوچه ي معشوقه ي ما مي گـذري         بر حذر بــــاش كه سر مي شكند ديـــــــوارش

آن سفر كرده كه صد قافله دل همره اوســـت         هر كجا هـــست خدايا به سلامــــــــــت دارش

صحبت عافيــــــــتت گرچه خوش افتاد اي دل         جانب  عشــــــــق عزيز است فرو مگـــــــذارش

صوفي سر خوش ازين دست كه كج كرد كلاه         به دو جام دگـــــــر آشفته شود دستــــــــارش