شعري زبيا از زنده يادنجمه زارع

مي تواند از خودش تا كي مرا پنهان كند؟

عشق، قابيل است؛ قابيلي كه سرگردان هنوز

كشته خود را نمي داند كجا پنهان كند!

در خودش، من را فرو خورده ست، مي خواهد چه قدر

ماه را بيهوده پشت ابرها پنهان كند؟!

هرچه فرياد است از چشمان او خواهم شنيد!

هر چه را او سعي دارد بي صدا پنهان كند

آه! مردي كه دلش از سينه اش بيرون زده ست

حرف هايش را، نگاهش را، چرا پنهان كند؟!

خسته هرگز نيستم، بگذار بعد از سال ها

باز من پيدا شوم، باز او مرا پنهان كند

#نجمه_زارع