نوميدي از عشقش

ز بس زخم زبان خوردم دهان از گفتگو بستم

درِ دل را ز  نوميدي به روي آرزو بستم

صراحي وار از چشمم دمادم اشك خون ريزد

چو راه گريه ي خونين خود را در گلو بستم

بعهد سست او از دست دادم زندگاني را

سزاي خويشتن ديدم كه پيوندي به مو بستم

نهان كردم بخلوتگاه دل گنج غم او را

بر اين ويرانه ي خاموش راه جستجو بستم

ز بس با نامرادي خو گرفتم من به روي دل

درِ اميد را با دست خويش از چارسو بستم

به اميدي كه اندازد نظر بر جان بيمارم

نگاه دردمند خويش را در چشم او بستم

چو پايم را بُريد از كوي خود دست از جهان شستم

چو نامم را به خواري بُرد چشم از آبرو بستم

وفاداري همين بس كه با نوميدي از عشقش

وفا را صرف او كردم اميدم را به او بستم

                                         (ابوالحسن ورزي)