مهر فرزند

اعرابي اي، خداي به او داد دختري

و او دُخت را به سنّت خود، ننگ مي شمرد

هر سال كز حيات جگرگوشه مي گذشت

شمع محبّت دل او بيش مي فسرد

روزي به خشم رفت و ز وسواس و عار و ننگ

حكم خرد به دست رسوم و سُنَن سپرد

بگرفت دست كودك معصوم و بي خبر

تا زنده اش به خاك كند، سوي دشت بُرد ...

***

او گرم گور كندن و از جامه ي پدر

طفلك، به دست كوچك خود خاك مي سترد

"دكتر باستاني پاريزي"