شعر زيبا از قصه ليلي و مجنون

يك شبي مجنون نمـــــازش را شكست

بي وضـــــــــــــو در كوچه ليلي نشست

عشق آن شب مست مستش كرده بود

فارغ از جام الستش كـــــــــــــــــرده بود

گفت يا رب از چه خوارم كــــــــــــرده اي

بـــــــــــــــــر صليب عشق دارم كرده اي

خسته ام زين عشـــــــق دل خونم مكن

مــــــــــــــــن كه مجنونم تو مجنونم نكن

مـــــــــــــــــــــرد اين بازيچه ديگر نيستم

اين تـــــــــــــو و ليلاي تــــــو من نيستم

گفـــــــــــــت اي ديــــــــوانه ليلايت منم

در رگت پيــــــــــــــــدا و پنهانــــــت منم

ســـــــــــــــــــــالها با جور ليلا ساختي

مـــــــــــــــــــن كنارت بودم و نشناختي

عشــــــــــــــــــق ليلي در دلت انداختم

صــــــــــــد قمار عشـــــــق يكجا باختم

كــــــــردمت آواره صحــــــــــــــرا ، نشد

گفتم عاقل ميشوي امـــــــــــــــــا نشد

سوختم در حســـــــــــــــــرت يك ياريت

غــــــــــــير ليلا بــــــــــــــر نيامد از لبت

روز و شـــــــــــــب او را صدا كردي ولي

ديـــــــدم امشب با منـــــــي گفتم بلي

مطمئن بـــــــــودم به من ســـــر ميزني

بر حــــــــــــــــــريم خانه ام در مي زني

حال ، ايــــــن ليلا كه خوارت كـــرده بود

درس عشقش بـــــــــي قرارت كرده بود

مـــــــــــــرد راهش باش تا شاهت كنم

صد چـــــــــو ليلي كشته در راهت كنم