سينه ام اين روزها بوي شقايق مي دهد

داغ از نوعي كه من ديدم تو را دق مي دهد

«او» كه اخمت را گرفت و خنده تقديم تو كرد

آه را مي گيرد از من جاش هق هق مي دهد

برگ هايم ريخت بر روي زمين؛ يعني درخت

خود به مرگ خويشتن راي موافق مي دهد

چشمهايت يك سوال تازه مي پرسد ولي

چشمهايم پاسخت را مثل سابق مي دهد

زندگي توي قفس يا مرگ بيرون از قفس ؟

دومي ! چون اولي دارد مرا دق مي دهد

.........................

كاظم بهمني